Bugün başka bir gün.
Başka esiyor rüzgarım.
Kıyılarım sakin.
Hayallerim ise uzak görünüyor.
Bu uzaklık, serap gördürüyor kimi zaman.
Kıyılarımda yürüyorum.
Tepemi görüyorum aniden. O da endişeli.
‘Tepeye çıkıp denize bir de uzaktan bakmalıyım.
Bu sakinlik uzaktan huzura benzeyecektir’ diyorum içimden.
Ve olacakları biliyorum;
Kumsaldan çıktığım an, önce biçimsiz taşlar karşılayacak beni yolda.
Ardından dikenli otlar belki.
Canım acıyacak.
Farklı bir yol seçmenin cezasını çektirecekler bana.
Yaralarım olacak; kanayacak, yakıcak, kaşındıracaklar.
Acının düzeyi ne zaman değişse, vazgeçmeye yaklaşacağım.
Daha sonra bu his, hissizliğe bırakıcak yerini.
Zevk alacağım bundan, alışkanlık haline gelicek.
Belki bir süre sonra vardığımı bile farketmeyeceğim.
Yol ile kurulan bağ, unutturacak bana tepenin uzaktan silüetini.
Tepe, kıyılarımdan daha tanıdık gelecek.
Ruhum, bir günbatımından bana göz kırpacak.
Varlığımın huzurunu izleyeceğim.
Gün doğunca yeni bir tepe belirleyeceğim…
My Corner 